Namorzyny, Namorzyny. Rhizophora. Avicennia. Zdjęcie

Wybrzeże Karaibów, Cieśnina Tajwańska i inne tropikalne wybrzeża oceanów są niezmiennie domem dla niezwykłej roślinności przybrzeżnej. Jakby uciekając przed nadmiernym tłoczeniem na lądzie, te drzewa na czymś w rodzaju korzeni-szczudeł pędzą do samego brzegu, a niektóre nawet atakują kipiące fale oceanu.

To namorzyny, zarośla namorzynowe. Przypominają one nieco zalane lasy występujące w dolnym biegu Wołgi, Kubania, Dniepru i Dniestru w okresie silnych wiosennych powodzi. W tej chwili wydają się unosić na wodzie. Podobnie jak nasze zalane wierzby, czasami zalewane aż po same szczyty wód źródlanych, namorzyny kąpią swoje rozłożyste korony w wodzie morskiej. Ale czas odpływu mija, a fale, tocząc się daleko, stopniowo odsłaniają podwodny las. Tylko obfite krople wody na ciemnozielonych skórzastych liściach przypominają o ich niedawnym pobycie pod wodą. W tej chwili można w pełnej chwale zobaczyć najodważniejszych mieszkańców namorzynów. Stoją gęsto na nagich ciemnobrązowych szczudłach. Ze względu na dużą ilość garbników, drewnem najczęściej występującego w zaroślach drzewa jest krwistoczerwona ryzofora. Dlatego miejscowi nazywają go mahoniem.

Drzewa Rhizophora zajmują również pierwszą linię lasów namorzynowych, które wnikają głęboko w morskie głębiny. Drugi pas tworzą głównie drzewa Awicennia, a następnie rośliny drzewiaste: lagularia, banisteria i inne gatunki.

Zdolność przystosowania się tych drzew, zwłaszcza Rhizophora i Avicennia, do niecodziennych warunków jest niesamowita. Pas przybrzeżny, teraz zalany, a następnie uwolniony podczas odpływów i odpływów, ma błotnistą glebę, przesiąkniętą słoną wodą morską. W tym bałaganie nie ma w ogóle powietrza. Ale mieszkańcy namorzynów przystosowali się i osiedlili w tak niezwykłych warunkach.

Rhizophora przede wszystkim przyciąga uwagę wyprostowanymi korzeniami wychodzącymi z głównego pnia i gałęzi i zagłębiającymi się w błotnistą glebę. Takie korzenie często osiągają wysokość 10 metrów.

Osobliwa jest również metoda rozmnażania rizoforów. Te drzewa są żyworodne. Ich dojrzałe owoce nie spadają z drzewa, jak to ma miejsce w przypadku większości roślin, ale wiszą na gałęziach, dopóki nie wykiełkuje pojedyncze nasiono owocu. Ryzofory, zawieszone na owocach przypominających nasze gruszki, ale przyczepione do rośliny tylną stroną, przedstawiają zabawny widok. Owoce te kiełkują, a ich „ogonki” tworzą korzenie nowej rośliny. Korzenie rosną o 60-70 centymetrów od wiszących owoców, czasami zyskując siłę w ciągu 6 miesięcy. Wydaje się, że czekają na oddzielenie się od drzewa matki w najbardziej sprzyjającym czasie. Warto zauważyć, że oddzielenie młodej rośliny z reguły zbiega się z odpływem. W pełni uformowane rośliny, odrywające się od drzewa macierzystego,biegnij w dół i wbij głęboko w ziemię, która właśnie została uwolniona od wody. Tak zaczyna się niezależne życie nowej generacji ryzoforów. Młodzi osadnicy są unieruchamiani przez kilka godzin korzeni wrastających w ziemię. Zwykle nie boją się już nowego przypływu: do tego czasu zdążyli bezpiecznie zdobyć przyczółek i zacząć rosnąć. Jeśli niektóre rośliny opadają późno na ziemię i zostają złapane przez przypływ, są dobrze przygotowane na takie koleje losu, ponieważ potrafią doskonale pływać bez strat, pędząc po wodnych przestrzeniach oceanu przez kilka miesięcy. Często podróżują na duże odległości i osiedlają się daleko od swojej ojczyzny, szybko osiedlając się w nowych, sprzyjających im warunkach. Młodzi osadnicy są unieruchamiani przez korzenie wrastające w ziemię przez kilka godzin. Zwykle nie boją się już nowego przypływu: do tego czasu mają czas, aby bezpiecznie zdobyć przyczółek i zacząć rosnąć. Jeśli niektóre rośliny opadają późno na ziemię i zostają złapane przez przypływ, są dobrze przygotowane na takie koleje losu, ponieważ potrafią doskonale pływać bez strat, pędząc przez wodne przestrzenie oceanu przez kilka miesięcy. Często podróżują na duże odległości i osiedlają się daleko od swojej ojczyzny, szybko osiedlając się w nowych, dogodnych dla nich warunkach. Młodzi osadnicy są unieruchamiani przez kilka godzin korzeniami wrastającymi w ziemię. Zwykle nie boją się już nowego przypływu: do tego czasu zdążyli bezpiecznie zdobyć przyczółek i zacząć rosnąć. Jeśli niektóre rośliny opadają późno na ziemię i zostają złapane przez przypływ, są dobrze przygotowane na takie koleje losu, ponieważ potrafią doskonale pływać bez strat, pędząc przez wodne przestrzenie oceanu przez kilka miesięcy. Często podróżują na duże odległości i osiedlają się daleko od swojej ojczyzny, szybko osiedlając się w nowych, dogodnych dla nich warunkach.ponieważ potrafią doskonale pływać bez strat, pędząc przez kilka miesięcy po wodnych obszarach oceanu. Często podróżują na duże odległości i osiedlają się daleko od swojej ojczyzny, szybko osiedlając się w nowych, dogodnych dla nich warunkach.ponieważ potrafią doskonale pływać bez strat, pędząc po oceanie przez kilka miesięcy. Często podróżują na duże odległości i osiedlają się daleko od swojej ojczyzny, szybko osiedlając się w nowych, sprzyjających im warunkach.

Lasy namorzynowe w krótkim czasie tworzą gęste zarośla, chroniące brzegi przed niszczycielskim działaniem fal morskich. Jednocześnie są w stanie nieustannie atakować morze, stopniowo odbierając z niego nowe terytoria. Gęsto utkane korzenie rizoforów i awicennii, wznoszące się początkowo nad ziemią, z dnia na dzień łapią muł i piasek, nieustannie dostarczany przez fale. Stopniowo poziom tych obszarów podnosi się i ostatecznie wychodzi poza morze. To prawda, że nadrzewni mieszkańcy namorzynów, zepsute przez ciepłe kąpiele morskie, nie chcą zostać pozbawieni środowiska wodnego i z kolei kierują się w kierunku wychodzącego morza. Stare, martwe drzewa gęsto pokrywają tereny przybrzeżne, aw tym czasie rizofory podbijają już nowe granice w walce z morzem. Często ziemie odzyskiwane z morza, w większości bardzo żyzne,ludność wykorzystuje cytrusy, orzechy kokosowe i inne cenne uprawy do tworzenia plantacji, a węgiel drzewny jest spalany z martwych drzew.

Namorzyny są ulubionym siedliskiem mew, fregat i wielu innych ptaków. W przeciwieństwie do spokojnego zmierzchu naszych lasów, namorzyny zawsze wypełnia szum fal i głosy niespokojnych przedstawicieli tropikalnej fauny.

Namorzyny byłyby dla nas bardzo przydatne - niezawodni obrońcy brzegów morskich, ale potrzebują stałego ciepła wód tropikalnych. Nasi naukowcy w Leningradzie, surowym dla rozpieszczonych tropików, już prowadzą eksperymentalne prace nad tworzeniem takich lasów pod szklanym dachem.