Luffa To Naturalna Myjka. Opis, Wyrasta Z Nasion. Za Pomocą. Zdjęcie

2023 Autor: Ava Durham | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-05-24 11:58

Luffa lub Luffa (Luffa) - rodzaj winorośli zielnych z rodziny Pumpkin (Cucurbitaceae). Całkowita liczba rodzajów luffa przekracza pięćdziesiąt. Ale tylko dwa gatunki rozpowszechniły się jako rośliny uprawne - jest to Luffa cylindrica i Luffa acutangula. U innych gatunków owoce są tak małe, że uprawianie ich jako roślin przemysłowych jest niepraktyczne.

Centrum pochodzenia luffa to północno-zachodnie Indie. W VII wieku. n. mi. Luffa była już znana w Chinach.

Obecnie luffa cylindryczna jest uprawiana w większości tropikalnych krajów Starego i Nowego Świata; Luffa kolczasto-żebrowana jest mniej powszechna, głównie w Indiach, Indonezji, Malezji, na Filipinach, a także na Karaibach.

Opis botaniczny luffa

Liście luffa występują naprzemiennie z pięcioma lub siedmioma płatkami, czasem w całości. Kwiaty są duże, jednopłciowe, żółte lub białe. Kwiaty pręcików zbierane są w kwiatostany racemose, słupki są umieszczone pojedynczo. Owoce są wydłużone, cylindryczne, suche i włókniste w środku, z dużą ilością nasion.

Uprawa Luffy

Luffa dobrze rośnie w miejscach osłoniętych od wiatru. Preferuje gleby ciepłe, luźne, bogate w składniki pokarmowe, przeważnie dobrze zagospodarowane i nawożone gliny piaszczyste. W przypadku braku dostatecznej ilości obornika, nasiona luffa należy wysiewać do dołów o wymiarach 40 x 40 cm i głębokości 25-30 cm, wypełnionych do połowy obornikiem.

Luffa ma bardzo długi okres wegetacji i należy ją uprawiać na sadzonkach. Nasiona luffa wysiewa się na początku kwietnia i są doniczkami jak nasiona ogórka. Są bardzo twarde, pokryte grubą skorupą i przed siewem wymagają całotygodniowego rozgrzania w temperaturze około 40 stopni. Sadzonki pojawiają się za 5-6 dni. Sadzonki sadzi się na początku maja w rzędach 1,5m x 1m na niskich redlinach lub redlinach.

Luffa tworzy dużą masę liści i wydaje dużo owoców, więc potrzebuje więcej nawozu. Przy ilości 1 ha wprowadza się 50-60 ton obornika, 500 kg superfosfatu, 400 kg saletry amonowej i 200 kg siarczanu potasu. Saletra amonowa jest aplikowana w trzech etapach: podczas sadzenia sadzonek, podczas drugiego i trzeciego spulchniania.

System korzeni Luffy jest stosunkowo słaby i znajduje się w powierzchniowej warstwie gleby, a liście wyparowują dużo wilgoci, dlatego należy go często podlewać. W maju, kiedy rośliny są jeszcze słabo rozwinięte, wystarczy podlewać raz w tygodniu, w czerwcu-sierpniu i do połowy września - raz lub dwa razy w tygodniu. Następnie rzadziej podlewaj, aby skrócić okres wegetacji i przyspieszyć dojrzewanie owoców.

W okresie wegetacji luffa jest poluzowana co najmniej trzy razy.

W celu udanej uprawy luffy konieczne jest zastosowanie konstrukcji wsporczej do prowadzenia i podtrzymywania łodyg. W przeciwnym razie rośliny rozrzucają się po wilgotnej powierzchni gleby, w wyniku czego powstają owoce o nieregularnych kształtach, często niszczone chorobami grzybowymi.

Znanych jest kilka typów konstrukcji wsporczych, z których najczęściej stosuje się kratę drucianą, składającą się z dwóch rzędów drutu przymocowanych do słupków zainstalowanych w odstępach 4-5 m, jak krata używana do uprawy winogron. Jednak w przypadku tego projektu część łodygi luffy nadal kończy się na wilgotnej powierzchni gleby. Bardziej zaawansowana konstrukcja ma tak zwane balkony, jak do wspinania się na winogrona, ale wykonane z lżejszego materiału.

Poszczególne rośliny luffa sadzi się tak, aby mogły zwijać się wzdłuż płotów i płotów.

Pędy luffy są przywiązane do podpór w kilku miejscach. Na początku wzrostu wszystkie boczne gałęzie są usuwane. Aby skrócić okres wegetacji, główną łodygę ściska się na odległość 3 m. Wszystkie zdeformowane i późno pojawiające się owoce są usuwane. Dla luffy cylindrycznej pozostaje tylko 6-8 owoców, a dla luffy o ostrych żebrach 10-12.

W sprzyjających warunkach glebowo-klimatycznych i przy prawidłowej technologii rolniczej z jednej rośliny o gładkiej lufie uzyskuje się 3-5 owoców, 6-8 owoców jest ostro żebrowanych.

Używanie luffy

Ostrorebristaya luffa (Luffa acutangula) jest uprawiana ze względu na młode niedojrzałe owoce, używana jest w potrawach takich jak ogórki, a także w zupach i do gotowania curry. Dojrzałe owoce są niejadalne, ponieważ mają bardzo gorzki smak. Liście, pędy, pąki i kwiaty tufy ostro żebrowanej są spożywane - po lekkim duszeniu doprawiane olejem i podawane jako przystawka.

Luffa cylindrica lub loofah (Luffa cylindrica) jest używana w żywności w bardzo podobny sposób. Należy zauważyć, że jego liście są niezwykle bogate w karoten: jego zawartość jest około 1,5 razy wyższa niż w przypadku marchwi lub słodkiej papryki. Liście zawierają żelazo 11 mg / 100 g, witaminę C - 95 mg / 100 g, białko - do 5%.

Z tkanki włóknistej powstałej w wyniku dojrzewania owocu luffy wytwarza się gąbczaste gąbki (które, podobnie jak sama roślina, nazywane są luffą). Ta gąbka warzywna zapewnia dobry masaż w tym samym czasie, co procedura mycia. Portugalscy nawigatorzy jako pierwsi znaleźli podobne zastosowanie dla tej rośliny.

Aby otrzymać myjkę, owoce luffy zbiera się na zielono (wtedy finalny produkt jest bardziej miękki - jakość „do kąpieli”) lub brązowe, tj. dojrzewa, gdy jest łatwiejszy do czyszczenia (w takim przypadku produkt będzie stosunkowo twardy). Owoce są suszone (zwykle kilka tygodni), a następnie z reguły moczone w wodzie (od kilku godzin do tygodnia) w celu zmiękczenia skóry; następnie skórkę zrywa się, a włókna wewnętrzne z miazgi za pomocą sztywnej szczotki. Powstałą myjkę myje się kilkakrotnie w wodzie z mydłem, spłukuje, suszy na słońcu, a następnie kroi na kawałki o pożądanym rozmiarze.

Przed II wojną światową aż 60% importowanej do Stanów luffy było wykorzystywane do produkcji filtrów do silników diesla i parowych. Ze względu na swoje właściwości dźwiękochłonne i przeciwwstrząsowe luffa była używana do produkcji stalowych hełmów żołnierskich oraz transporterów opancerzonych armii amerykańskiej. Nasiona Luffa zawierają do 46% jadalnego oleju i do 40% białka.

W cylindrycznej luffie znane są zarówno odmiany warzyw, jak i specjalne techniczne odmiany do produkcji łyka. W Japonii sok z łodygi luffy jest używany w kosmetyce, w szczególności do produkcji wysokiej jakości szminek.

Roślina jest szeroko stosowana w tradycyjnej medycynie orientalnej.

Napar z owoców luffy jest stosowany w medycynie tradycyjnej Kolumbii przy przewlekłych chorobach nosa i zatok przynosowych. Został wprowadzony do medycyny homeopatycznej (w odpowiednich rozcieńczeniach) dla tych samych wskazań, w tym alergicznych.